De 118e editie van Parijs-Roubaix wordt op zondag 03 oktober 2021 verreden.

Het is al verscheidene keren uitgesteld en dit verhaal daardoor ook!

Wat voor weer het ook zal zijn, met de ruim 50 kilometer aan vermaledijde stenen in het parcours is de wedstrijd altijd een serieuze aanslag op de renners.
Wordt het glibberen en glijden op de antieke kasseien, of zullen we niets zien door de opstijgende stofwolken?
We hebben deze rit al die tijd gemist!

Verontrustend.

De 118e Parijs – Roubaix zou eerst op 12 april 2020 gehouden worden, maar werd door omstandigheden verschoven naar 25 oktober 2020.
Helaas, op deze datum kon de 259 km lange tocht ook geen doorgang vinden.
We zitten nu al bijna aan het eind van het jaar 2021 en nog heerste de twijfel.

Het coronavirus verhinderde dat allemaal, dat hardnekkiger bleek dan alle kasseien bij elkaar.

Vooruitzicht.

Ik had ergens een leuk verhaal gevonden dat paste bij dat spektakel.
Niet over de strijd zelf, maar wat er achter de schermen gebeurde ná de tocht.

Na de start in Compiègne zou een kleine 100 kilometer verder het hotseknotsende fietsen beginnen.
Waar ergens zou de strijd ontbranden?

Hotseknotsend zonder helm op.

In de eerste stroken zou een een klein beetje variatie zitten ten opzichte van de vorige keren, slechts één strook meer.
Vanaf Quérénaing was de route een blauwdruk van alle wedstrijden ervoor

Favorieten waren erg genoeg, maar wie zou het er best over de stenen rammelen en zijn fiets heel houden?
We zouden het in 2020 nooit weten.
Wat zal de ontknoping in 2021 zijn?

Naargeestig.

DOUCHES
 
In het clubboekje van 2001 heb ik eens een artikel over deze heroïsche strijd gebruikt.
Wie dit prozaïsche verhaal geschreven heeft is mij niet bekend ook niet in welke krant het stond, maar de schrijver heeft zich goed ingeleefd over dat gebeuren en het is zeker nog actueel.

Het gaat weliswaar over de afloop, wat gelukkig voor de meeste deelnemende renners opgaat.
De strijd van de coureur duurt voort onder de douches en deze wordt nooit op de nieuwsgierige zenders getoond.

Strijd na de strijd.

Na afloop van Parijs – Roubaix haal je de neo-profs er zó uit: ze nemen hun zeep mee onder douche!
Een uitspraak van Nino Defilipis, in de jaren vijftig deelnemer aan de Hel van het Noorden.
Hij zeepte zich vooraf in en gebruikte alleen shampoo als het regende.
‘Want dan kon je je buiten tenminste met schóón water afspoelen’.
De grootste ontbering van Parijs – Roubaix staat niet op het routekaartje van de renners.

Nino Defilipis.

Het is de douche-accommodatie.
Aangelegd door Asterix en Obelix en de enige concessie die sindsdien gedaan is op het gebied van comfort en hygiëne, bestaat uit een vloertje met tegeltjes.
Tenminste, dat wordt beweerd.
Dat vloertje wordt aan het oog onttrokken door drab van zeer vele generaties, waar binnen zich levensvormen hebben ontwikkeld waarop inmiddels menig bioloog is afgestudeerd.

Waterstraal.

Defilipis raadde een ieder aan ‘die dodencel’ alleen te betreden mits voorzien van deugdelijke slippers.
Maar zelfs dán……
‘Binnen de kortste keren nestelt zich een levendige vegetatie tussen de tenen, die zich slechts door één ding laat verdrijven: water.
Geen gewoon water, maar de substantie die zich rochelend en roestend een weg baant uit de douchekop boven je hoofd.
Het roestgehalte van deze smurrie is dermate hoog, dat geen enkele insect hier een afdoend afweersysteem blijkt te kunnen ontwikkelen.
Het spreekt voor zich dat langdurige blootstelling van de eigen huid aan dit goedje uit den boze is’, aldus Defilipis, die opmerkt dat het ‘wellicht interessant is na te gaan hoeveel van de renners die hier gedoucht hebben, nog in leven zijn’.

De douches.

Dat de tijd heeft stilgestaan bij deze meest meedogenloze wielerklassieker, is juist één van de charmes.
Maar dat het primitieve karakter van de koers de deelnemers zelfs ná het overschrijden van de finishlijn nog achtervolgt…..

Koud en kaal.

Het begint al bij het betreden van het terrein, waarop de douchecabines gelegen zijn.
De weg erheen is geplaveid met scheermesjes.
Als je tijdens de koers niet lek gereden hebt, kun je nu je schade inhalen.
Als het regent, oogt het hele terrein deprimerend – als de zon schijnt, grijpt het je ronduit naar de strot.
Zó veel lelijkheid verdraagt geen licht.
Het is er kaal, zo kaal dat het vermoeden rijst dat van de weinige bosschages die je ziet, als braamstruik verklede acteurs zijn die de organisatie er heeft neer gezet.

Glad vloertje.

De douche kent drie standen: koud, kouder, koudst.
Voor eerst genoemde stand de rode kraan helemaal opendraaien.
Het advies van Defilipis om je voor het betreden van de cabine in te zepen, verklaart zich al snel.
Er is geen zeepbakje.
Dat wil zeggen: het is er wel, maar er is in de loop der tijden zoveel ingepropt dat, als je je hand er maar ver genoeg insteekt, je waarschijnlijk het zeepje vindt waarmee Jaap Eden zich ooit nog mee heeft ingewreven.

Soppend.

Dan het water…..
Mocht er ooit eens een fabrikant de geneeskrachtige werking ervan ontdekken, kan hij het bottelen onder de merknaam Spa Grauw.
Afgaand aan de smaak is de bron een gezonken olietanker.
Defilipis raadt aspirant-baders aan veel te zingen onder die straal: ’dan weten ze dat je nog in leven bent’.

Maurice Garin 1897.

Wie ooit in een kasteel een harnas heeft bewonderd, weet dat de mensen vroeger heel wat kleiner waren dan nu.
Dat nu openbaart zich ook bij antieke douches.
De spleet waardoor Maurice Garin aan het eind van 19e-eeuw tuurde om zich ervan te vergewissen dat ze zijn fiets niet jatten, hangt nu ter hoogte van onze edele delen.
Een handicap die zich vooral bij het laatste hokje, grenzend aan een marktpleintje.
Reeds na een stief kwartiertje hebben we door waaróm er zo gejoeld wordt.

Deugdelijk leidingwerk.

Douchen in de Hel van het Noorden lost in elk geval één raadsel op: waarom de rondemiss de winnaar ‘vuil’ kust.
Om later geen besmettingen op te lopen.

De vraag die beklijfd is of deze situatie anno 2021 nog steeds bestaat, of er al aanpassingen gedaan zijn.
Of gaat menig coureur zich nu douchen in een bus en hoe zal het er bij de dames aan toe gaan?
Die hebben sinds 2021 hun eigen Parijs-Roubaix, zouden zij ook van deze douches gebruik maken?

Het blijft toch een prachtig verhaal!