De zon lonkte, maar de thermometer kwam maar aarzelend boven de 10 C grens uit.
Wat ga ik aantrekken?
De zondag ervoor had ik een rondje met mijn vrouw gefietst en vernikkelde op mijn fiets.
Heb afgezien van de kou, haar snelheid was fnuikend voor me.
Alles wat de kledingkast aanbood trok ik nu aan, beter te warm dan te koud!

Lammetjes.

We besloten zaterdag ‘op den Dag van den Arbeid’ een extra ommetje te maken met een stop bij de sponsor.
Huilen met de wolven in het bos over; ‘ik was er wel aan toe en ik heb het zo gemist’ was aan ons niet besteed.
We fietsen nog steeds met plezier.
Mogen we hier ook schrijven: huilen met de wolven in Zeeland?

Kleur in de polder.

Blijft mooi.

Wind in de rug en genieten van de omgeving die nu volop groen kleurt.
Van een tulpenveld die nog zijn kleuren toont, gekleurde lammetjes, de natuur in een bonte pracht.
Opvallend was wel dat we nog geen e-brigade tegen gekomen waren.
Zouden die nu allemmaal op een terras zitten?

De e-brigade op weg.

We hadden het nog maar net geopperd of de eersten snorden en gierden ons al voorbij.
We waren net bij de rotonde van Absdale aangekomen of ze haalden ons fluks in op weg naar het terras van de ‘Bourgondiër’.
Bang zeker dat hun plaats anders ingenomen zou worden.

Daar deden we het voor!

Er was plek genoeg en na inschrijven konden we zelf een tafeltje in de zon uitzoeken.
Wat een vreugde om daar weer te zitten en koffie met appeltaart te bestellen!
De koffie had nog de oude prijs en de stoelen zaten nog als in herinnering.

Mijn vrouw ziet overal wel een bloementje voor in de tuin!

Zowel klanten als bedienend personeel waren verheugd dat het terras weer open was, dat het bijna normaal was!
Nu nog wachten op het moment dat je niet meer met twee aan een tafeltje hoeft te zitten, maar weer met de hele club.
Praten, lachen en koffie drinken dan pas is alle ellende voorbij.

Alleen die wind, daar komen we nooit vanaf.