Soms blader ik nog weleens door de oude clubboekjes.
Dan ontkom je er niet aan dat een verhaal nog wel eens gebruikt kan worden.
Zoals dit gedicht, eens door een lid van TC. Axel geschreven.
In die tijd kon je nog weleens kopy verwachten!

Kijk, daar, die man met zijn fiets
staat klaar voor een fietstochtje, maar weet nog van niets.
Hoe ver zal deze tocht gaan duren
wat kost hem dat aan spotieve uren?
Het weer zat tegen en zo ook de wind
en de regen erbij wordt door hem niet bemind.
Maar….bij een stop en een goede trappist voelt hij niets
het zal wel goed komen denkt hij en ga verder op de fiets.
’s Middags lag hij op de bank te wenen
aye, aye, aye, wat heb ik een zere benen.
Je lijkt wel gek zegt zijn vrouw, als je dit blijft doen
ik voel me nu al goed, zegt hij en geeft zijn vrouw een zoen.
En weer staat daar die man, klaar met zijn fiets
voor een volgend tochtje en weer weet hij van niets.

Marianne Obrie

Immer actueel, dus breng ik het nogmaals in de belangstelling.

Goed, ik doe er nog twee Limerick’s van mijzelf bij.
Als we toch bezig zijn!
 

Een snelle fietser uit Zaamslag
Had niet helemaal zijn dag
Wat hij ook probeerde
De boel meer forceerde
Hij steeds maar zijn voorganger zag.

Hij kwam voorbij met zijn fiets
Zo maar uit het grote niets
Voor ze wat zei
Was hij reeds voorbij
Aan hem had ze dus niets.