Er werd op tijd vertrokken op zaterdag.
Het was nog fris en ieder was daarop gekleed.

Herfstsfeer.

Door de bomen.

Tijdens het fietsen door de polder zag het er echt op z’n herfst uit, mistig en treurig.
Mooie momenten om er foto’s van te maken.
Je rijdt echter in een groep en je kan moeilijk even stop roepen om dat gewenste beeld vast te leggen.

Plat!

Uitleggen!

Er is er maar één die werkt!

Foto’s kijken.

Het beruchte CO2-pompje.

Lach er maar om!

Ik kreeg toch mijn moment omdat er iemand plat reed.
Door de experts werd gelijk de achterband aan een technisch onderzoek onderworpen, vooral het punt waar de binnenband naar buiten keek scoorde slecht.
De kwaliteit van vijf sterren werd bij lange niet gehaald.
Met behulp van een inlegstukje werd het euvel provisorisch verholpen.
De route werd direct aangepast.

Stormschade.

Een paar dagen ervoor had het goed gestormd en het resultaat daarvan lag overal op de wegen.
Afgerukte takken, gevallen bladeren en regenplassen.
Je moest goed uitkijken bij het nemen van een bocht, het was soms spekglad.
We reden voorbij St-Gillis-Waas tot aan Zalegemdijk om daar de Expressweg over te steken richting de Klinge.
De trek in koffie nam evenredig toe met de gemaakte kilometers.

De Statie Klinge.

Gelukkig bleek de (Ou)de Statie open, er brandde licht.
We bleven buiten koffiedrinken, het was lekker in het ochtendzonnetje.
Binnen zat een groep veldrijders, maar die dronken geen koffie!
De rekening op tafel klopte en we vertrokken richting huis.
We bleven de modderige polderwegen mijden.
Al zagen we er na de rit, net als de fietsen, gespikkeld uit.

Het was weer een lekker tochtje met het bekende groepje.