Met een glimmende neus van de zonnebrand trotseerde ik de regen die rond me heen viel.
Op zondag ging ik met mijn schoondochter en kleindochter een rondje fietsen.
Voor het zo ver was moest ik nog vlug mijn voorband doen, die stond plat.

Gelet op de mogelijkheid van wat buien besloten we een vertrouwde route in de buurt te volgen.
Mocht het gaan stortregenen, dan waren we dicht in de buurt bij huis.
Nat wordt je dan toch wel, maar het duurt dan niet zo lang.

We zouden naar de ‘Benelux’ rijden …eh, dat heet nu ‘De Grens’.
Even kijken en proeven hoe het met de koffie daar zou zijn?

Tot aan de Rode Sluis hielden we het niet droog.
Het spetterde wat, net niet hard genoeg voor een regenjack.
Daarna kwam er soms een aarzelend zonnetje door.
We bleven buiten op het terras zitten, hoopvol dat de zon zou doorbreken.

Het is de koffie van vroeger niet meer, geen druppeltje extra en de temperatuur viel ook wat tegen.
Verder is er niets veranderd, hoogstens het buitenmeubilair en de mensen achter de tap.

Na de koffie tegen de wind in langs de bekende weg richting Terneuzen.
Het bleef fris, geen zon en de dames zochten mijn brede rug op.
Inplaats van de Oude Zeedijk reden we nu door de Catharinastraat naar Zaamslagsveer en vermeden we zo de beruchte Pouckedijk.

Eenmaal bij mijn schoondochter thuis weer aan de koffie met een appelflap!
Buiten goot het van de regen, we waren op tijd binnen.

Aan de tuin echter kon ik niet zien dat het geregend had.