Even met de vrouw er tussen uit, de besognes van het dagelijkse leven voor een moment vergeten.
In het hotel waar we verbleven, had je alleen wifi verbinding als je in de buurt van de bar was.
Dus regelmatig ging m’n gsm daar af.

Toonbeeld van deugd.

Het waren meestal berichten van TC. Axel, je kan er niet aan ontkomen.
Foto’s waar ik op dat moment niets mee kon beginnen of een verhaal over kon schrijven.
Die uit Boekhoute.

De stempelplaats.

Verfrissingen.

In de schaduw.

Een koele cola.

Weer op weg.

Of uit Lievegem.

Dorst is erg, maar betalen nog meer!

Moet van diep komen.

Aan tafel.

Spreekt voor zich.

Meermalen gebruikt.

Het voordeel was wel dat we tijdens onze fietstocht niet gestoord werden door berichten.

Glooiend.

Spannende wegen.

Al heel lang wilden we de route Maare – Bernkastel Kues vanuit Daun fietsen.
Op een donderdag reden we, met mooi weer, deze tocht.
Met de fietsen achterop de auto naar het startpunt van die route, dat lag nogal hooggelegen.
De bidons lagen in de auto die vulden we onderweg wel!
M’n Garmin gaf de ingestelde route al aan, maar dat was dan ook alles.

Eén van de tunnels.

In het begin liep deze tocht enigszins naar boven om bij een tunnel uit te komen.
Even daarvoor waren we een viaduct overgereden waar m’n vrouw al schrik van had, stelde niets voor vond ze later.
Daarna liep de route over het algemeen bergafwaarts tot aan het eindpunt.
Er werd nogmaals door een tunnel gereden en daarbinnen was het behoorlijk koud.
Mouw- en beenstukken zou op dat moment welkom geweest zijn, het duurde even voor we weer op temperatuur waren.
Met nogmaals een hoog viaduct daarna, er was geen tijd voor hoogtevrees, gewoon doorfietsen.

Moezel.

Bernkastel-Kues.

Dan sta je plots aan de Moezel en kom je in een file terecht van fietsers die allemaal naar BernKastel moesten.
Het is wel héél erg toeristisch daar!
We moesten even zoeken naar het busstation.

Al opgeladen.

De weg terug naar Daun deden we per bus met de fietsen op een kar erachter, heel ontspannend.
Alleen waar de fietsen van de kar afgingen stond onze auto niet.
We moesten stevig omhoog fietsen en kwamen daardoor te laat voor het diner in het hotel.

Hier wel goed aangegeven.

Het was een leuke tocht, spaarzaam bewegwijzerd door allerlei pijlen aan palen of op de straat.
Die Duitsers kunnen van ons bekende knooppuntensysteem toch wel wat leren!
Ook stopplaatsen waren er weinig, we kwamen door Wittlich waar het centrum uitgestorven was.
Ruhetag, het leek Terneuzen wel!
We konden daar wel eindelijk onze bidons vullen.
Van armoede hebben we, zeer tegen onze zin, in een Mc Donald koffie moeten drinken.

Zeldzaam.

Niet alles verliep vlekkeloos: we moesten een stuk klünen omdat ze wegen aan het veranderen waren.
M’n Garmin gaf de route wel juist aan zonder de kaart te tonen, gaf trouwens thuis ook geen kaart meer aan.
Ook de route werd niet opgeslagen, ben dus 60 km kwijt.
We waren al net zo zeldzaam als een ijsbeer in de Sahara, we trapten nog zelf.
Ons motto: ‘geen elektriek aan onze mechaniek’.

Teveel geremd!

Zaterdagmorgen ging ik op m’n eigen een rondje rijden, de temperatuur begon al smeuïg te worden.
Ik volgde een vlak paadje die veranderde in een klim waar ik ridder te voet werd.
De rest overwon ik wel.
Het mooiste was natuurlijk een lange afdaling met haarspeldbochten.
Omgeven door een zwerm motorrijders denderde ik naar beneden, de wind rond mijn kuiten.
Heerlijk, wat een beloning.
Eenmaal terug in het hotel ontwaarde ik aan mijn voorvork zwart slijpsel.
Het bleek van m’n remblokjes afkomstig te zijn.

Een slijtageslag van mens en machine!