Ook ik heb een buurman.
Een brave man die graag met zijn vrouw een rondje mag fietsen.
Weliswaar op ouden-van-dagen-tempo, maar ze gaan er op uit.

Veelal in de buurt over een afstand waar ik zelfs mijn gewone fiets niet voor uit de schuur haal.
Soms gaan ze ook over de grens.
Auto mee, fietsen achterop en ze zijn weer voor een dag op weg.

Een vlugge blik op z’n fiets leert mij dat er toch een aantal dingen zijn waar wel wat aandacht aan besteed mag worden.

De remmen bijvoorbeeld: afgesleten.
Ja, maar wij rijden niet zo hard als jou!
Ook niet als je een dijk afrijdt?

Versleten?

Zo horen ze eruit te zien!

Kabels die wat korter afgeknipt kunnen worden.
De ketting zo droog dat je de tanden kan horen knarsen.
Een druppel olie zou wonderen verrichten gelijk een borrel in een dronkaard.

Misschien iets overdreven.

‘Het is nog maar vroeg in het seizoen’, was nog zijn argument.
Ik hield verder maar mijn mond, straks durft de beste man niet meer op zijn fiets weg te gaan.

Nog niet versleten!

Bij regen en ontij zal die fiets mijn schuurtje wel ingereden worden.
‘Kan je m’n fiets even nazien buurman’?