Het was al herfst op zaterdagmorgen bij de Bio-Base.
Donkere wolken vochten met de zon om de aandacht, maar zolang er geen regen uit viel vonden we het best.
Noodgedwongen fietste ik mee in de achterhoede in een groepje dat zo’n beetje steeds uit dezelfde leden bestaat.

Wachten tot we er allemaal waren.

Onze weersvoorspeller Monnie verkondigde dat het pas na tien uur wat zou gaan regen en de wind ook iets zou aantrekken.
Leuk vooruitzicht!
Hij kreeg gelijk, na tien uur voelden we nattigheid en de wind nam stevig toe.
Lichte paniek brak uit in het peloton omdat de hulpaandrijving van Irma uitviel.
Dat werd weer echt trappen voor haar, maar even later vloog ze weer vooruit.
De storing verhielp zich zelf.

Degene die naast me reed vroeg waar we eigenlijk naar toe gingen.
Dat vraag ik me ook weleens af, fiets gewoon mee.
Nu hadden we de keuze uit IJzendijke, daar reden we helaas aan voorbij.
Of Hoofdplaat, maar dat lag toch de andere kant op.
Groede dan, want het torentje kwam in zicht.
Ook niet, we gingen gewoon naar Breskens voor de koffie.

Klaar maken voor vertrek.

Het afrekenen gaf wat verwarring, Frans had alles betaald dus we konden vertrekken.
Maar het terugbetalen aan Frans dat had de nodige voeten in de aarde, zeg maar gerust slik.

Het was nog ze lekker warm daarbinnen.

Na de koffie met de wind en regen mee richting huis.
Ergens onderweg keek ik in een sloot, geen kringetje te zien, terwijl ik toch het gevoel had midden in een regenbui te zitten.
Mijn voorganger Leo spatte al dat water op, moest ik maar anderhalve meter afstand houden volgens hem.
Daar ook al in!

Voordat de ergste buien vielen, waren we al thuis.