We rijden vaak langs een bord waarop staat ‘Boskafeeke’.
Soms vraagt er één uit het peloton waarom we daar nooit stoppen?
De oudere leden onder ons weten waarom we daar nog steeds aan voorbij rijden.

Er werd over die reden zelfs een verslag geschreven, het is de moeite waard om het nogmaals te plaatsen.
Het stond ooit in het boekje van 2010.

Je zou daar maar willen schuilen?

Het ‘Boskafeeke’ heeft al zijn charmes verloren.
‘Hallo, hallo…’, het meisje met de iets te grote boezem komt kordaat naar buiten gebeend en steekt een streng vingertje op.
‘De fietsenstalling is daar, buiten het hek, hier mag u geen fietsenzetten.’
Het klinkt dreigender dan het is, denken wij, maar toch.
We halen braaf de racefietsen weer op en zetten ze waar ze kennelijk thuishoren.
‘Nou, nou’, bromt één van onze leden van TC Axel, ‘is dit nou dat gezellige, gemoedelijke Boskafeeke?’
Het voordeel van de twijfel, zullen we maar zeggen.

Uitnodigend terras.

We schatten even in of we buiten op het terras, waar helemaal niemand zit in deze nazomerse middaguren, of binnen willen zitten om een kop koffie en een andere consumptie te nuttigen.
‘Doe maar binnen, want je kan zo maar een kou op doen’, zegt één van ons.
We schuiven aan tafel en wachten op het meisje met de strenge blik.
Het ‘Boskafeeke’, in de bossen ergens tussen Heikant en Stekene, ziet er in mijn beleving heel anders uit dan toen ik er een paar jaar geleden ben geweest.
Toen was het een soort bruin café, echt iets voor in de bossen, voor fietsers die er even langskomen, voor wandelaars die er een Trappist komen drinken.
Maar nu is het wat sjieker, een beetje restaurantachtig.
Dat hebben we geweten ook.

Vriendelijk en rustgevend.

Ik denk niet dat ze het leuk vonden dat er zeven fietsers langskwamen.
Want toerfietsers, dat weet iedereen, hebben meestal een boterham mee voor onderweg in een klein cafeetje, bij een koffie en/of een donkere Leffe.
En dát was nou net wat ze daar in het ‘Boskafeeke’ niet wilden.

We willen gewoon koffie?

Dus toen ik een koffie kreeg voorgeschoteld en mijn boterham uit mijn achterzak haalde, kwam het meisje met de strenge blik plotseling weer achter me staan.
‘Hier mogen geen boterhammen worden opgegeten’, zei ze kribbig.
Ik keek eens achter me, zag de ernst van de zaak in en heb de boterham maar snel weer opgeborgen.
‘Dat is eens maar nooit meer’, spraken we onder elkaar af toen we wegreden.

Het ‘Boskafeeke’ heeft al zijn charmes verloren, jammer eigenlijk, want het was zo’n mooie stop.

Frits Bakker.