Stralend weer met een gretige zon.
Dan valt de opkomst voor de tocht van zaterdag toch wel wat tegen.
Het vaste groepje ging op weg naar het Stiltegebied bij Sinaai.
Bomen, water en een strookje kasseien werd er door de clubpostduif beloofd.

Schrikken.

Het hoeft niet altijd vrijdag de dertiende te zijn!
Maar ergens schoot een zwarte kat voor ons de weg over.
Ik ben dan niet bijgelovig, zo’n zwart geval doet je toch even nadenken.
Na enige kilometers was ik het voorval al vergeten.

Links afslaan en rechts aanhouden gaf toch wat verwarring in het peloton.
Een grindpad hoorde ook niet in een route, dan maar een andere afslag genomen.
Betonbanen genoeg!

Even wachten op de koffie.

Even op het wrijfglas kijken.

Ondertussen kregen we trek in koffie, dat mag wel na zo’n veertig kilometer doortrappen.
Hoe we ook zochten en keken, geen café te bekennen.
Ten langen leste kwamen we er een aantal tegen, maar die waren dicht en het leek er veel op dat ze ook nooit meer opengingen.

Ineens een juichkreet: ’daar’.
Helaas, daar zaten alleen lui op het terras dat gereserveerd was.
Daar moest ik dus platrijden.
Boos werd er gereageerd of ik het er om deed.
Echt niet, in mijn achterband zat een nietje waar je een mammoettanker aan kon vastleggen.
Publiek genoeg om mijn kunsten te kunnen aanschouwen.
Toch die zwarte kat?

Minzaam keek Leo toe en zag dat het goed ging.
Hij had om zo te zeggen een vrije dag.
Onze opperpomper nam wat werk uit mijn handen.
Fluks vervolgden wij onze weg, nog steeds zoekend naar een café voor koffie.

Dit gaat niet samen met een fiets.

Een blaag op een mountainbike die niets zag door steeds te blijven turen op z’n wrijfglas, niets hoorde door de dopjes in zijn oren en geen handen aan het stuur hield, kwam steeds meer naar het midden van het fietspad.
Hij recht op ons af reed en schoot pas wakker door ons schreeuwen en bellen.
Hoezo opletten in het verkeer?

De koffie.

Uitleggen.

Na zo’n zestig kilometer kwamen we in Wachtebeke en daar vonden we een café die open was en koffie had.
Er werd direct gestopt, als Sahararijders strompelden we de oase binnen.
Koffie voor twee euro en iedereen werd persoonlijk bediend.
Trouwens, er waren meer cafés open in Wachtebeke.
Langs de Langelede en even klünen, daar zijn ze al sinds mensenheugenis met een stuk weg bezig.

Het was een mooi rondje en degene die in de korte broek begonnen, zaten op het eind van de rit niet te puffen.