De fietser en het kortstondige geluk van bezinning tijdens een rondje fietsen door de Zeeuwse dreven.

Het rook hier naar koele vrede.
De man trok de kont van zijn koersbroek recht en zette zijn fiets tegen een boom.
Hij was afgestapt op de kop van een dijk en overzag met tevreden blik het landschap onder hem.

De zon scheen over de velden en gaf er een gouden kleur aan.
Alles leefde nu zo intens.
De fietser moest denken aan delen uit een gedicht van Hans Warren, die hij ooit ergens had gelezen, die met woorden dit tafereel penseelde.

Hij moest ervaren dat deze dichter zijn eigen gevoelens van dit serene moment treffend had weergegeven:

’t Vernis van licht om alle halmen
het boomscherm dat de einder sluit
de klokken, wier verwaaiend
galmen
tegen de zilte hemel stuit-

Klank, geur en kleur, zinlijk
herkennen:
de karper op de waterplas
het hooi, zingende Zeeuwse
stemmen,
de zoete bonen, ’t prille vlas-

De man dacht er even over na en besloot toen verder te fietsen.

Met de wind door je haar en je kop vol met eeuwige vragen.
Antwoorden had je toch nooit.
Maar de vragen waren zo mooi.

S.Tuur