Mijn regenjasje had ik weer van mijn fiets verbannen.
Na een paar dagen van triest en miezerig weer hadden ze voor de sterrit naar Bentille goed weer voorspeld.
Dit maal: geen woord van gelogen, zelfs de wind viel mee.
Trouwens; hoe veel wind er ook staat en uit welke hoek die ook blaast.
Steeds is er het gevoel dat het altijd stevig aanwezig is.
Monnie had er weer werk van gemaakt om met lusjes richting Bentille te rijden.
Soms was ik de weg even kwijt.
Bij de ‘Tramstatie’ konden we wat uitrusten en genieten van vele vormen van dranken.
Bij de tap was het net zo dringen als aan de stempeltafel.
Daarna met een aantal minder lusjes naar de Sasse brug.
Het ‘Staakske’ bij Sas was vroeger voorzien van kasseien, nooit geen problemen.
Veranderingen zijn niet altijd verbeteringen.
Sinds ze daar ander plaveisel gelegd hebben blijft het een deernis.
Na de rotonde van de Sassing scheidden onze wegen: Axel rechtdoor, Terneuzen en Zaamslag linksaf het viaduct van Schapenbout over.
Een paar legden ergens in Axel aan waar het wel heel lekker was, gezien de bitterballen.
Mogelijk verkeerd gereden!
Zaamslag sloeg na het viaduct de Doorndijk op.
Lia wilde wel even tempo maken tot aan Terneuzen, ze stampte en kreunde tot pijn in haar bovenbenen.
Bij de manege vond zij haar Waterloo.
We mogen dat graag zien en horen al die wilskracht.
Speak Your Mind