Veel meer deelnemers dan op de foto staan kwamen er niet.

Toch maar in de korte mouwtjes.

Ze gingen voor de koffie naar Antwerpen.
Nu eens op een woensdag.
Het weer voor vrijdag zag er niet zo best uit.

Dat zag er voor vandaag goed uit en Chiel had een aangepaste route in petto.
Nou, veel anders was het niet.
Het zandpad bij St. Jansteen en het schelpenpad, de Kalverbrugwegel, bij Vrasene zaten er nog in.
Met de wind mee werden deze weggetjes in een stevig tempo beslecht.

Een stukje klûnen.

Veldrijders!

Rustieke weggetjes.

De Kalverbrugwegel, gewoon een schelpenpad.

Achter elkaar.

Het zonnetje scheen soms volop en er stond een stevige bries.
Na Vrasene kwamen we op een route waar ook andere toerfietsers, op e-fietsen, reden.
Zij gingen echter tegen de wind in, sommigen hadden daar veel moeite mee.
Café ‘de Bierkorf’ was dicht, dat was vorig jaar ook al het geval.
Geen koffie onderweg.

Als verrassing hadden Chiel en Gerrit bedacht dat we door de Kennedytunnel zouden fietsen!
Dat moest kunnen en dat bleek ook zo.
Als je maar goed de borden blijft volgen die zelfs in de tunnel stonden.
Even niet opletten en je zat zo op de weg naar Wilkrijk.

Wachten op de lift in de Kennedytunnel.

Even aanschuiven.

Volle bak.

De lift was niet berekend op tien fietsers, maar er gaan veel makke schapen in een hok.
Het werd even wat passen, meten en duwen om al de fietsen en berijders erin te krijgen.
De lift ging niet op-en-neer maar schuin, weer eens wat anders.
Natuurlijk kon je ook de trap nemen, we zijn echter geen veldrijders.

De trap kon je ook nemen.

Na de Kennedytunnel rijd je op een aangepast fietspad langs de Schelde.
Soms door stofwolken, want er wordt flink gebouwd aan de oevers van de rivier.

De Lange Wapper is in zicht.

De Lange Wapper kwam al in zicht en tussen de toeristen, terrassen en wegopbrekingen door bereikten we de Groenmarkt.
Eindelijk koffie, voor een stevige prijs, en werden door de meeste leden Croque Madames besteld, ook aardig aan de prijs.
Maar dan heb je ook een mooi uitzicht op alles wat voorbij wandelt.
En daar wil nog wel eens wat schoons voorbij trippelen!

De fietsen vastgelegd aan de banken.

Sfeervol.

Wat gaan we bestellen?

Uitleggen!

Op de terugweg zouden we met het veer de Schelde oversteken.
Dat werd wachten en nog eens wachten.
We besloten maar weer gewoon door de oude fietstunnel te gaan.

Aan de oevers van de Schelde.

Zullen we toch maar door de oude tunnel gaan?

Naar beneden namen we de lift.
Met de roltrap naar boven en enkelen namen de fiets op de schouder alsof ze met veldrijden bezig waren.

Als een veldrijder.

De roltrap op.

Op de terugweg was café ’de Bierkorf’ nog steeds gesloten.
Geen frisse pint om de dorst te lessen.
Wel kwamen we nog steeds routerijders tegen die nu dezelfde kant opgingen als wij.
In één ruk door naar huis met de doorblazende wind meestal op zij, wat voor sommigen een opluchting was.

Op de weg van Axel naar Terneuzen schampte Tanneke nog even een tegenligger.
Die schoolkinderen denken dat ze alleen op dat fietspad zijn en hebben geen erg in tegenliggers.
Het weer begon ook al te betrekken.

Behoudens de kilometers in de tunnel die de GPS niet doorlaat, hadden we toch een leuke rit die boven de honderd km uitkwam.
Chiel had weer eer in zijn tocht gelegd, bedankt.