De ‘Ambiance’ in Zelzate, daar was ik al een tijd niet meer geweest.
Monnie stelde het voor en hij had gelijk mijn voorkeur.
Voor de meeste anderen was het een vraagteken.

Muur genoeg voor onze fietsen.

Rond de noen zag het weer er nog niet zo helder uit en ik besloot mijn thermojack aan te doen.
Bij het ZKH stonden zowaar al leden te wachten en er kwamen nog meer aan.
Fluks op weg naar de Sassing waar nu Kees stond te twijfelen of er nog fietsers zouden komen.

We zaten nog niet op de fiets of we konden weer afstappen, de trein naar Outokumpu kwam er aan.
Dat schoot niet op, de verkeerslichten hadden we daarna ook nog tegen.
Weldra waren we weer op weg onder leiding van de wegaanduider.
Even leek het er op dat we weer terug naar de thuisbasis gingen.

Bij de kerk stoppen.

Ter hoogte van de Langelede kwam de zon erdoor en ik voelde het zweet me uitbreken, wie rekent daar nog op.
Door Zelzate heen reed Wim op kop, dat was niet moeilijk meer.
Gewoon richting de kerk rijden.
George speelde daar even voor portier en de serveerster van het etablissement kregen we aan het blozen.
Ze gaf iemand ten afscheid een zoen en dat wilden wij ook wel!

Aan tafel.

Twee tafels zelfs.

Als je jas maar goed hangt.

Natuurlijk was er ook nog even de ‘wisseltruc’, er moest €44,50 op tafel liggen , maar er was toch een tekort.
Dat werd gewoon opgelost.

De pecunia op tafel.

Afijn, na de donkere Leffe en Westmalle en ‘donkere’ koffie, voor ouderwetse prijs, gingen we rechtstreeks naar huis.
Lia op kop.

Ze zat de hele weg al scherp en nu kreeg en greep ze haar kans.