Terwijl ik me voor de spiegel mijn neus nogmaals insmeerde met zonnebrandolie kletterde de regen tegen de ramen.
Oei, dat gaat wat worden met de Erpelkapperstocht.

Tegen de gewoonte in reed ik met de auto naar Absdale, ’s middags had ik nog een feestje in Den Bosch.
Keurig aanmelden bij de aanschrijftafel en een praatje maken met de dames van de club.
We waren voorbereid op een helse tocht.

Stempel – en fietsdames.

Om negen uur vertrokken de motoren en wij er achteraan, het was zowaar droog.
Zelf merkte ik al dat ik niet lekker trapte, kon moeilijk volgen.
Zo zakte ik al op de Fortdijk van de kopgroep naar de staart van het kleine peloton.
We kregen nog een buitje over ons heen en onze keurig gepoetste fietsen veranderden in zandkastelen.

Moet er nog meer zand zijn?

Op de Gemeenschappelijkeweg zakte ik uit de groep, het ging voor mij te hard.
De volgwagen kwam al uitnodigend naast me rijden en offerde mij een plekje daarin aan.

De ‘route-planner’ en een paar deelnemers.

Op karakter zwoegde ik daar nog even achteraan, maar ook die moest ik even later lossen.
Het te volgen parcours kende ik wel en ging dat in eigen tempo volbrengen.
Zo lang ik de bezemwagen ergens voor me zag, wist ik hoe ze gingen.
Hier en daar werd de ronde wat aangepast.
In de Vrouwstraat verloor ik echter het contact, gingen ze aan het eind daarvan naar links of rechts?

Aangepaste route.

Linksuit zag ik een verloren groepje rijden met een bekend rode regenjack.
Zouden zij er ook al afgewaaid zijn?
In de Ronduiteweg haalde ik dat groepje bij, het bleken Belgen te zijn die ook al door de wind geknakt waren.
Eén hunner moest voortgeduwd worden, de wind eiste zijn tol.
Ze volgden keurig de route van de Erpelkapperstocht en ik reed met hen verder.

Regen en zon wisselden de laatste weken elkaar af, maar die wind!
Die bleef maar staan.
Wind, wind, wind, je wordt er zo moe van.
Er moet toch onderhand al een compleet alfabet voorbij geblazen zijn.
Aan de polderwegen was dat wel te zien, veel afgebroken takken.
Geen wonder dat veel gemeenten die bomen aan het kappen zijn!

De Belgen gingen op de Oudestraat rechtdoor terwijl ik linksaf sloeg de Lange Dweersstraat in richting Heikant.
Misschien dat de groep me nog achterop zou rijden?
Helaas, tot de ‘Bourgondiër’ worstelde ik alleen voort.

Na me afgemeld te hebben bij de inschrijftafel, ging ik naar huis.
Daar kwam juist het peloton aangefietst, gauw nog wat foto’s genomen.

Aankomst der dapperen.

Meerdere volgden.

Afgepeigerd.

De vlaggen staan strak.

De regenjasjes nog aan.

Het zullen de laatsten zijn.

In plukjes komen ze binnen.

Kijken naar de verlossende stopplaats.

De laatste deelnemer.

Uit de wind rijden.

Geen fietsen uitladen, maar inladen na de tocht.

Ook zijn rit zit erop.

Daarna op weg naar het feest en ze hadden lekkere Bossche bollen bij de koffie.
Wel mini’s, maar donders lekker.
Kon ik de verloren gegane kilo’s weer aanvullen.

Wel kleine Bossche Bollen.

Winnend lot?

Waar ik vanacht wel van wakker gelegen heb.

Zou er op dit nummer de taart gevallen kunnen zijn?