Het is voor de echte durfals, de moedigen of roekelozen.
Voor degenen die met ware doodsverachting zich langs een bergweg naar beneden laten suizen.
De echte afdalers die met hun neus op de stuurpen en hun kont in de lucht naar de voet van een beklimming denderen.

Durfal.

Niet iedereen durft dat aan.
Het komt vooral aan bij het bochtenwerk, hoe snijd je die vakkundig aan?
Eén verkeerde beweging en je ligt aan de kant van de weg, het minste wat je dan kan overkomen, is dat het behang van benen en armen er nog ongeschonden aan zit.
Je fiets zal er ongetwijfeld wel geschaafd uitzien.

Tegeltjeswijsheid.

Hoe vaak schrokken we niet als we een beroepsrenner onderuit zagen gaan en met afgrijzen zijn verwondingen aanschouwden.
Helaas, ik behoor ook tot die waaghalzen die zich zo naar beneden storten.
Ik ben daarin niet alleen!

Altijd opletten.

Zo ging ik ergens in Duitsland een berg af, een mooie weg met goed lopende bochten.
De teller ging steeds hoger in snelheid en de wind loeide rond mijn oren.
Wat een sensatie!
Eenmaal beneden remde ik af en ging wachten op mijn vrouw die dat zeker niet aandurfde.
Edoch, ze remde gelijktijdig naast me.

‘Dat ging lekker, hè’ waren haar onbevreesde woorden.