Soms, heel soms gebeurt het nog weleens dat er iemand plat rijdt.
Het is dan maar te hopen dat de chef-bandenlichter in de buurt is.

Ja, het is de achterband.

We reden net op de Olmendijk toen een zachte kreet ons er op kenbaar maakte dat een band leeg liep.
‘Lek’ is dan de bekende roep.
Langzaam afremmen en omzien wie de ongelukkige is.

Aan de kleding te zien was het toch wat koel!

De fiets van de mecanicien werd in mijn handen gedrukt en voor het slachtoffer het in de gaten had, was het getroffen wiel al verwijderd.
Het was haar taak nu om een nieuwe binnenband te vinden in de voorraad.

Gewoon wachten.

Dreigende wolken.

Onderwijl kon de rest van de groep even bijkomen, wat bijpraten en de dorst lessen.
De chef-bandenwisselaar was gauw klaar en een ander mocht dat bandje weer op druk brengen.
Ze zijn wel handig die kleine pompjes, maar je bent wel even bezig.

Even bijpraten.

Pleisters zoeken in de achterzak.

Even een pleister zoeken voor de gewonde bandenwisselaar, zulks werk is niet van gevaar voor persoonlijk letsel onbloot.
De zuster in de ploeg legde die vakkundig om, een ‘kusje-er-op’ hoefde hij niet.

We fietsen daarna weer opgelucht, enigszins uitgerust en gelaafd weer verder.