Zal ik me nog scheren deze ochtend of kan dat nog een dag wachten?
Een ping op m’n smartphone verloste me van dat probleem.
Er was een appje met de vraag of er donderdagmiddag nog gefietst ging worden?
Het zou droog blijven, dus stemde ik er mee in.
Scheren doe ik wel tijdens het douchen na de rit.

Fijn als groep te fietsen.

Vanaf het ZKH vertrokken negen opgewekte leden, blij dat ze weer samen mochten rijden.
Het eeuwige probleem was door de corona nog steeds niet opgelost: waar gaan we heen?
De wind werd bestudeerd en we gingen richting Hoofdplaat.

De paden op, de lanen in.

Het fietste als vanouds, heerlijk met elkaar.
Alle wetenswaardigheden vlogen in het rond; ben je al geprikt, hoe is het met je en het werd wel tijd om weer samen te fietsen hè?
Leut en leed werden gedeeld.
Clubleden kenden we onderhand alleen maar van de ledenlijst!

Het is wel erg groen.

Er konden actiefoto’s genomen worden, ik moest er weer even inkomen.

Wilde hier toch echt een foto nemen?

We reden op het gemakje, want we moesten aan elkaar en de snelheid wennen.
Zeker ook aan het weer, het waaide nog steeds en de zon liet zich ook niet zien.
De schapen hadden hun dikke jas nog aan.
Toch wilden we weer met elkaar fietsen.
Dan kijk je niet meer op een kilometer en een zuchtje wind!

Evert schrijft ons in.

Het was wennen, zo twee aan twee!

Koud hè, Lia?

Bij ‘de Vriendschap’ op Hoofdplaat werd er weer vertrouwd koffie gedronken, daar was de prijs wel gestegen.
Inschrijven, twee aan een tafeltje en voor het toilet je mondmasker op.
Dat blijft nog steeds wennen.
Het was gezellig om met elkaar een bakkie te doen.

Dat smaakte weer.

De terugweg is even zo belangrijk als de heenweg!

Hoe gaan we terug?

De reisleidster geeft aanwijzingen.

Wachten op vertrek.

Dat gezamenlijk rijden is toch wel heel fijn!