De straten en wegen zijn nu enigszins bedekt met een laagje sneeuw.
Een heel dun laagje.

Het sneeuwt eens.

We kunnen ons niet meten met de hoeveelheid sneeuw die in de alpengebieden valt.
Om zo te zeggen: we zijn al blij met een dode mus!

Een witte straat.

Het is een feeëriek gezicht, maar al gauw slaat dat gevoel om in gemopper op die neerslag.
Je moet je straatje vegen, glibberen over stoepen en straten.

Troep!

Dan zijn er enthousiastelingen die ergens in Zwitserland sneeuwfietsen hebben.
Ze noemen ze daar ‘velogemel’, eens door een inventieve Zwitser ontwikkeld in 1911.
Er worden zelfs wereldkampioenschappen georganiseerd in februari.

Ideaal, allen maar glijden.

Met een beetje trainen moeten er van onze club toch ook deelnemers zijn!

Door de bocht.

Helaas is zo’n fiets is alleen geschikt om van een berg te glijden, kilometers lang.
Een dijk bij ons is zelfs niet toereikend om er van te genieten, erg kort!

Bij ons alleen maar overlast.
Je moet je fiets zoeken onder dat sneeuwtapijt.

Zoekt u mee?

Of je vindt het terug op een sneeuwberg.
We zijn even blij met onze centimeter witheid.

Een echte sneeuwberg!

Hoe minder, hoe vlugger is het weer weg.