Ook ik heb ‘buienradar’ bekeken, maar zag er geen beletsel in om stipt tot 08.40 uur op het pleintje bij Evert te wachten op de anderen.
Evert kwam wel naar buiten, echter met zijn sporttas in de hand.
Dan maar door naar de Sassing in de hoop dat daar nog leden zouden staan.
Helaas geen zon om op te richten.
De ‘trainingsrit’ heb ik dus verder in mijn eentje gedaan.
Men was waarschijnlijk beducht voor al die vlekken op het scherm van ‘buienradar’.
Langelede en geen druppel gevallen.
Ik moet wel bekennen dat de luchten niets veel goeds voorspelden en het aantal fietsers die mijn pad kruisten waren op één hand te tellen.
Langs de Provinciale Weg rijd je over de eikels.
Zelfs in de ‘Benelux’ geen enkele toerfietser te bekennen, gelukkig wel koffie met een drupje.
Als bewijs heb ik een stempel in mijn boekje gedrukt.
Bewijs en littekens.
Het voordeel als je alleen rijd is dat je zelf de route en tempo kan bepalen.
Dat je kan stoppen om een foto te nemen.
Alleen een uitroepteken.
Op de bordjes ‘slik’ staan geen pijlen anders had je daar een leuke route van kunnen maken.
Slik was er niet noemenswaardig.
Koewacht in zicht.
Regen kreeg ik niet, maar er was wel een puist wind.
Dat zijn we ondertussen wel gewend.
De enige nattigheid die ik voelde was tussen Hoek van de Dijk en Reuzenhoek.
Het was te rangschikken onder de categorie: muggenpis.
De scheve boompjes aan de Derde Verkorting.
In de Antillen staat er altijd een passatwind en de bomen buigen daar naar.
Hier gebeurt dat ook door de westenwind, alleen de temperatuur verschilt wat.
Waaiboom.
Een eenzaam rondje en het blijkt dat ‘buienradar’ ook niet meer te vertrouwen is.
Medelijden met die eenzame fietser. Maar wel een fietser met karakter.