Ondanks de concurrentie van andere tochten in de omgeving was onze voorzitter toch tevreden over de opkomst bij de Diekentocht van 2016.
Het was trouwens goed weer om te fietsen; goede temperatuur, geen zon maar flink veel wind.
Daar zijn we ondertussen wel aan gewend.
Er waren opvallend veel ‘losse’ rijders en een deelneemster van de overkant die de tocht van 70 km op een gewone fiets ging rijden.

We vertrokken met een klein ploegje richting Lippens op Driewegen.
Onderweg werden we gepasseerd door een e-fiets rijder, we worden wel ouderwets!
Ondanks dat er aan het eind van de Baarsekreekweg een pijl naar rechts stond gingen we linksaf.
Zo hoefden wij niet over de ‘Hel van het Noorden’.

Chiel zat al met smart op ons te wachten met zijn mondvoorraad.

Er was genoeg.

Gezellig aan tafel met een tas koffie of een glas ijsthee.

Koffie en koeken.

Uitleggen.

Zoveel kleuren.

De bediening.

Aan de toog.

Aan een tafel.

Even anders zitten.

Ontspannen.

De fietsen werden als gewoonlijk op de dijkglooing neergelegd.
Daar hebben ze die dijk voor aangelegd.

Legt u het daar maar even neer!

Ook buiten kon je staan!

Eenmaal weer op weg terug naar Axel ging het op de Helenaweg voor Charlie weer te langzaam.
Op de Paspoortdreef haalden we hem weer in.
Hij was daar als de Barmhartige Samaritaan bezig een echtpaar te helpen, bij de vrouw zat het stuur los zat.
Bandjes hadden ze genoeg bij hun, maar geen inbussleutels.

Ondertussen had George zich ook weer aangesloten bij ons.
Die was wat eerder vertrokken voor de 105 km en kwam tegelijk met ons op het fietspad aan naar de Helenaweg.
Zo werd onze groep steeds groter.

Natuurlijk hadden we de brug van Sluiskil tegen.
Dat overkomt ons steeds meer.
Iedereen wachtte geduldig en had tijd voor een praatje.

Wachten.

Dorst lessen.

Praatje en een verkeerde sponsor erachter.

Verzamelen.

‘Terneuzen’ had zijn eigen kant.

Het was weer een aangename tocht.