De koffierit naar St. Niklaas was er één met hindernissen.
Dat begon al ter hoogte van het ziekenhuis.
Daar kreeg Frits een probleem met zijn achterband.
Hij vond zijn fiets zo hobbelen.
Een gedeelte van zijn binnenband zat aan de buitenkant van zijn buitenband.
Slechte montage.
George en Frits zouden dat wel even repareren!
Op de verzamelplek kwam Piet aangewandeld met de fiets aan de hand.
Daar zal wel wat loos mee zijn?
Het achterwiel van Frits werd nogmaals aan een inspectie onderworpen.
We vertrokken daardoor wat later.

Er waren leden genoeg om koffie te gaan drinken.

Tot aan Stekene ging het goed.
Toen waren we ineens Rob v/d Goes kwijt.
Een pisstop werd hem fataal, wij sloegen af en hij reed rechtdoor.
Ondertussen moesten we Piet nogmaals helpen.
Nu was het zijn magneetje van zijn teller die los zat.

Via kleine paadjes vorderde de tocht naar de plaats met de koffie.
Eenmaal in St. Niklaas hadden we gauw het terras gevonden waar Rob al breeduit op ons zat te wachten.
Hij had zijn koffie al op.
Wij gingen er eindelijk aan beginnen.

Het was warm en dus dorstig weer.
Dus werd er nog wat extra gedronken.

Er bleef nog gesleuteld worden aan de fiets, Monnie had het er maar druk mee.

Stoplichten zijn niet berekend op een sliert fietsers.
De ene helft was al door groen of de andere helft kreeg weer rood.
Dus wachten.

En zo zagen we dus tweemaal Michiel.
Bij Stekene moesten we even wachten op een paar motoren.
Het bleken er in eens een heleboel te zijn.

Dat was maar niets, vond Monnie.
Sommige motoren moesten volgens hem terug om de boutjes en de moertjes terug te vinden.
Na het tunneltje bij Stekene gepasseerd te zijn gingen we de Vennestraat in.
Helaas, de brandweer had daar werk en maakte uit dat we terug moesten.
Zo reden degene die voorop reden ineens achterop.
Daarna was het gedaan met de obstakels en konden we zonder problemen huiswaarts fietsen.
Achteraf was het een mooie tocht.
Michiel had woord gehouden: het was een vernieuwde tocht.

Die hindernissen kon hij ook niet bedenken.